Sa isang maliit na baryo, may isang lumang bahay na matagal nang nakatayo sa dulo ng kalsada. Ito ay tinatawag na "Bahay ni Lola Rosa." Maraming kwento ang umiikot tungkol dito—mga kwentong may mga multo, mga lihim, at mga yaman na nakatago. Ngunit sa kabila ng mga kwentong iyon, wala nang nakatira sa bahay.
Isang araw, isang batang lalaki na nagngangalang Marco ang nagpasya na tuklasin ang lumang bahay. Siya ay puno ng kuryusidad at pangarap na makahanap ng kayamanan. Habang siya ay naglalakad papasok sa bahay, naramdaman niya ang malamig na hangin at narinig ang mga tunog ng mga alon ng dagat sa malayo.
Habang siya ay nag-iikot sa loob, nakakita siya ng mga lumang larawan ng isang masayang pamilya. Napansin niya na sa bawat larawan, may isang babae na nakangiti, tila puno ng saya. Sa isang sulok, may isang lumang kahon na natatakpan ng alikabok. Agad itong binuksan ni Marco at sa loob ay may mga sulat at mga alaala ng mga taong naninirahan doon.
Habang binabasa ang mga sulat, nalaman ni Marco na si Lola Rosa ay isang mapagbigay na tao. Siya ay tumulong sa mga nangangailangan sa baryo, nagbigay ng pagkain, at nag-organisa ng mga pagtulong sa mga kapwa niya. Ang kanyang puso ay puno ng pagmamahal at malasakit sa kanyang komunidad.
Ngunit sa paglipas ng panahon, unti-unting nawala ang kanyang mga kaibigan at pamilya, at ang bahay ay naiwan sa kanyang mga alaala. Sa kabila ng kanyang kabutihan, hindi na siya nakilala ng mga bagong henerasyon, at ang bahay ay naging simbolo ng takot at misteryo.
Habang lumalalim ang gabi, napagtanto ni Marco na ang tunay na kayamanan na matatagpuan sa bahay ay hindi mga ginto o alahas kundi ang pagmamahal at kabutihan ni Lola Rosa. Nagpasya siyang ibahagi ang kwento ni Lola Rosa sa kanyang mga kaibigan at pamilya. Nagsimula siyang mag-organisa ng mga pagtulong sa kanilang baryo, inspirasyon mula sa mga sulat na kanyang natagpuan.
Sa paglipas ng panahon, ang lumang bahay ay naging sentro ng mga aktibidad sa komunidad. Ang mga tao ay nagtipon-tipon upang magtulungan, magbigay, at mag-alaga sa isa’t isa. Ang alaala ni Lola Rosa ay muling nabuhay, at ang kanyang mga aral ay naipasa sa bagong henerasyon.
Aral: Ang tunay na kayamanan ay hindi nasusukat sa materyal na bagay kundi sa mga alaala ng pagmamahal, kabutihan, at pagtulong sa kapwa. Ang ating mga gawaing mabuti ay may kakayahang magbigay ng inspirasyon at pagbabago sa ating komunidad.
0 Mga Komento