Sa isang tahimik na baybayin sa isang maliit na bayan, may isang batang dalaga na nagngangalang Maya. Siya ay kilala sa kanyang magandang ngiti at masiglang personalidad. Tuwing umaga, siya ay naglalakad sa dalampasigan, nangangalap ng mga shell at nagmamasid sa mga alon ng dagat. Para kay Maya, ang dagat ay hindi lamang isang anyong tubig; ito ay kanyang tahanan, kasama ang mga alon na tila nagkukuwento ng mga lihim ng mundo.
Ngunit isang araw, habang siya ay naglalakad, napansin niya ang mga basura na nagkalat sa dalampasigan. Ang mga plastik, bote, at iba pang kalat ay nagdulot ng lungkot sa kanyang puso. Naisip niya kung paano unti-unting nasisira ang kalikasan at ang mga alon na kanyang minamahal. Tinipon niya ang kanyang mga kaibigan at nag-organisa ng isang clean-up drive upang linisin ang baybayin.
Sa kabila ng kanilang pagsisikap, napagtanto ni Maya na hindi sapat ang kanilang ginagawa. Sa bawat araw na lumipas, patuloy na dumarami ang basura at unti-unting nawawala ang ganda ng kanilang baybayin. Sa kanyang puso, nagkaroon siya ng takot na balang araw, ang dagat na kanyang mahal ay mawawala.
Isang umaga, habang naglalakad siya sa dalampasigan, nakakita siya ng isang matandang mangingisda. Lumapit siya at tinanong, "Lolo, ano ang mangyayari sa dagat kung patuloy ang ganitong kalagayan?" Ang matanda ay tumingin sa kanya at nag-salita, "Anak, ang dagat ay may sariling buhay. Kung hindi natin ito aalagaan, unti-unti itong mawawala. Pero kung tayo ay sama-samang kikilos, may pag-asa pa."
Dahil dito, nagpasya si Maya na hindi lamang linisin ang baybayin kundi magturo rin sa iba tungkol sa kahalagahan ng kalikasan. Nag-organisa siya ng mga seminar at mga aktibidad sa kanilang bayan upang ipaalam sa mga tao ang epekto ng kanilang mga aksyon sa kalikasan.
Ngunit sa kabila ng kanyang mga pagsisikap, isang malupit na bagyo ang dumaan sa kanilang bayan. Ang mga alon ay nagalit, at ang baybayin na kanyang minamahal ay nasira. Maraming bahay ang nawasak, at ang mga tao ay nawalan ng pag-asa. Sa gitna ng trahedya, si Maya ay umiyak, hindi lamang para sa mga nasirang ari-arian kundi para sa dagat na tila nawawala sa kanyang paningin.
Ngunit sa kanyang pag-iyak, napansin niya ang mga tao sa kanyang paligid. Sila ay nagtutulungan, nagdadala ng mga gamit, at nag-aalaga sa isa’t isa. Ang kanilang pagkakaisa ay nagbigay liwanag sa madilim na sitwasyon. Napagtanto ni Maya na kahit gaano kalalim ang sugat ng kalikasan, ang pagmamahalan at pagtutulungan ng mga tao ay may kakayahang muling bumangon.
Aral: Sa kabila ng mga pagsubok at trahedya, ang pagkakaisa at pagmamahal ng tao ay may kapangyarihang muling bumuo at magbigay pag-asa. Huwag nating kalimutan ang ating tungkulin na alagaan ang kalikasan, sapagkat ito ay bahagi ng ating buhay at kinabukasan.
0 Mga Komento