Ang Buwan ng mga Nawawalang Kaluluwa

 

Sa isang malayo at tahimik na nayon, may isang alamat tungkol sa isang buwan na nagbibigay liwanag sa mga nawawalang kaluluwa. Sinasabing tuwing kabilugan ng buwan, ang mga kaluluwa na hindi matahimik ay lumalabas upang maghanap ng kapayapaan. Ang mga tao sa nayon ay nag-iingat tuwing gabi ng kabilugan ng buwan, dahil sa takot na makatagpo ng mga kaluluwang naglalakad.

Isang gabi, nagpasya ang isang batang babae na si Mia na tuklasin ang mga kwento ng kanyang bayan. Siya ay matalino at mapanlikha, at palaging nais malaman ang katotohanan sa likod ng mga alamat. Habang naglalakad siya sa gubat, napansin niya ang liwanag ng kabilugan ng buwan na tila nag-aanyaya sa kanya.

Dahil sa kanyang kuryosidad, sumunod siya sa liwanag. Sa kanyang pagdating, nakita niya ang isang grupo ng mga anino na nagkukumpulan sa ilalim ng isang malaking puno. Ang mga anino ay mga kaluluwa na may malungkot na mga mata, tila nag-aabang ng tulong.

"Anong kailangan ninyo?" tanong ni Mia, na hindi natatakot sa mga anino.

"Hanapin mo ang aming mga nawawalang bagay," sagot ng isang anino na may malambing na boses. "Kami ay mga kaluluwa na hindi matahimik. Kailangan naming makuha ang mga bagay na nagbigay sa amin ng saya noong kami ay nabubuhay pa."

Nais ni Mia na makatulong, kaya’t tinanong niya ang mga anino kung ano ang nawawala sa kanila. Isang kaluluwa ang nagpakita ng isang lumang laruan, habang ang iba naman ay nagdala ng mga alaala ng kanilang mga mahal sa buhay. Sa bawat kwento na ibinahagi nila, unti-unting napuno ng liwanag ang paligid.

Nang makuha ni Mia ang mga nawawalang bagay, nagpasya siyang ibalik ang mga ito sa mga pamilya ng mga kaluluwa. Naglakbay siya mula sa bahay ng isang kaluluwa patungo sa isa pa, nagdadala ng mga alaala at kwento. Sa bawat pagbalik, nagiging mas maliwanag ang buwan at unti-unting naglalaho ang mga anino.

Sa huli, nang maibalik niya ang lahat ng nawawala, nagtipon ang mga kaluluwa sa ilalim ng buwan. "Salamat, Mia," sabi ng isang kaluluwa. "Ngayon, kami ay makakapayapa na."

Nang makauwi si Mia, napagtanto niya na ang mga alamat ay hindi lamang kwento; sila ay mga mensahe mula sa nakaraan. Ang kanyang tapang at malasakit ay nagbigay liwanag sa mga kaluluwang nawawala.

Aral: Ang tunay na lakas ay nasa pagtulong sa iba. Sa pamamagitan ng pakikinig at pag-unawa sa kanilang kwento, nagiging daan tayo upang makamit ang kapayapaan, hindi lamang para sa iba kundi para sa ating sarili.